Sziget Festival 2014 (relacja)

Tegoroczny Sziget Festiwal w Budapeszcie uznaję za festiwalową przygodą, ponieważ przez siedem dni i nocy żyłam pod namiotem przy imprezowym kotle, który był bez dna i bulgotał na całej wyspie Obudai. Czemu tak późno zdecydowałam się o tym pisać? Jak było? Czy warto do tego powracać?

Zacznę od ostatniego pytania. Tak warto, ponieważ było to przeżycie, które raczej w moim życiu już się nie powtórzy. Doświadczenie festiwalowania przez okrągły tydzień w warunkach polowych jest to naprawdę niezłym wyczynem dla organizmu. Zasypianie nad ranem przy sąsiedzkich imprezach, wcześniejsze wstawanie w celu uniknięcia długich kolejek po prysznicem, żelazne nerwy w sprawnym poruszaniu się w 400 tysięcznym tłumie. Wierzcie mi, że w dzień w dzień powyższe warunki wymagają coraz większej cierpliwości.



Temperatura bardzo zmieniała się w zależności od pory dnia i nocy. Nie oszczędzała nas zarówno od upałów jak i od intensywnego deszczu. Najgorzej było w nocy, ponieważ uczucie przypływu zimna w trakcie snu nie jest niczym przyjemnym. Ranki były również chłodne, z czasem robiło się cieplej. Na temperaturę w dużej części miała wpływ rzeka Dunaj i leśna przestrzeń wyspy Obudai.


Uczestnictwo w 400 tyś. imprezie, specjalnie tak nazywam Sziget Festiwal, ale to później wyjaśnię dlaczego, jest kolejnym rekordem w moim dotychczasowym życiu i pewnie go nie pobiję. Sziget jest jednym z największych festiwali w Europie. Dodatkowo jest w przystępnej cenie w porównaniu z zachodnimi festiwalami jak Glastonbury Festiwal, Roksilde Festiwal, Tomorrowland, Rock am Ring i wiele innych.

Mimo że, Węgry nie leżą w części Europy Zachodniej, to Sziget Festiwal jest w 100% festiwalem europejskim. Po czym to poznać? A po tym, że odwiedzających budapesztańską imprezę to głównie Holendrzy, następnie Niemcy, Francuzi, Włosi, Skandynawie, ale też pojawiają się przedstawiciele z Rosji, Ukrainy i z Polski, ogólnie można spotkać festiwalowiczów z 75 krajów świata. Z roku na rok przybywa Polaków, jednak nadal nie jesteśmy znaczącą grupą. Jestem pełna uznania, że wśród europejskich flag była wywieszona Polska flaga, trochę wyblakła, ale powiewała i to się liczy.

Charakterystycznym zjawiskiem jest to, że na węgierskim festiwalu najmniej bawią się Węgrzy, głównie można ich tam spotkać jako pracownika niż festiwalowicza. To tak jakby Open’er nie był dla Polaków, ale np. dla Brytyjczyków. Trochę to dziwne, nieprawdaż? Wynika to głównie z wysokich kosztów dla przeciętnego Węgra. W taki wypadku trzeba docenić fakt, że Open’er jest w zasięgu ręki przeciętnego Polaka bez względu na to czy jesteśmy fanami największego festiwalu w Polsce. Ostatecznie Węgrzy masowo przyjeżdżają na ostatnie dwa dni, kiedy line up jest najciekawszy. Wtedy można przez chwilę poczuć, że jest to węgierski festiwal przede wszystkim dla Węgrów, a potem dla całej reszty świata.


W tym roku nie przeżyłam jakiś specjalnych przygód jak to było dwa lata temu. Fajnie było poczuć ten festiwal od kuchni. Rano wstajesz i widzisz jak budzi się życie festiwalowego miasta (na pewno nie miasteczka). Próby muzyczne głównych artystów (Placebo, Macklemore and Ryan Lewis) na Main Stage, tłumy zmierzają pod prysznice, cześć kupuje kawę i śniadania, firmy zewnętrzne opróżniają przenośne toalety, zbierają masowe ilości śmieci.




Część uczestników opuszcza wyspę w celu udania się do pobliskiego Tesco albo do centrum Budapesztu. Tesco, okupowane przez festiwalowiczów, został pokazany trochę w innym świetle, oczywiście w pozytywnym sensie. Poza tym to było jedyne miejsce, w którym była możliwość bezpłatnego ładowania swoich komórek i aparatów fotograficznych. Na co dzień stroni się od hipermarketów, a w przypadku szigetowskiego Tesco było inaczej ze względu na klimat jaki panował w środku i wokół sklepu.




Na terenie festiwalu życie szybko nabierało tempa, już od godziny 12 odbywały się koncerty i różnorodne atrakcje, a było ich tak dużo, ze w końcowym efekcie nie wiele człowiek zobaczył.  Wszystko działo się na zasadzie przypadku i w sumie słusznie, to co miało umknąć, to umknęło, a to co miało doświadczyć, to doświadczyło. Proste!





Mnie interesowały głównie dwie sceny: Main Stage i A38 Stage, niestety ta druga miała przygotowane beznadziejne nagłośnienie i tak naprawdę straciłam 50% koncertów i to te, na których najbardziej mi zależało. Nagłośnienie było fatalne i jak na taki festiwal to wstyd, że takie coś miało miejsce. Poza tym w tym roku bardzo nie fortunnie ułożyli line up. Celem było czasowe uzupełnienie oferty muzycznej Main Stage i A38 Stage w jedną całość, co jednak miało odwrotny skutek, ponieważ po ostatnim koncercie na głównej scenie masowa ilość ludzi zmierzała do namiotu A38. Było to oczywiste, że namiot nie pomieści taką liczbę osób. Nawet jak udało Ci się dostać do środku, to dałeś radę wytrzymać parę minutę i prędko opuszczałeś scenę. Po prostu żadna przyjemność w duchocie koncertować. Wierzcie mi, bardzo na tym ubolewałam, do takiego stopnia, że żal niejednokrotnie przeradzał się w złość. Udało mi się uczestniczyć, dosłownie tylko 3 koncertach, które były dla mnie najważniejsze i bez względu na akustyczne problemy, musiałam tam być po to, by chociaż zobaczyć artystów, których bardzo lubię: BRODY DALLE, FINK, BAND OF SKULLS.



Na szczęście odbywały się w godzinach późno popołudniowych, więc nie było problemu z dostępem świeżego powietrza i swobodnym poruszaniem się pod sceną. Z kolei nie miałam szans pokoncertować na Crystal Fighters, Klaxon, Black Sun Empire, Darkside, Jagwar Ma, Miles Kane, Mount Kimbie, Wild Beasts i wielu nieodkrytych dotąd mi artystów.

To nie koniec, bo Main Stage też nie powalał nagłośnieniem, zwłaszcza na koncercie Prodigy. Co to miało być? Nie każdy koncert miał złe nagłośnienie, ale nigdy nie było rewelacyjne. W jakim sposób się zorientowałam? Po prostej czynności. Kiedy stałam na wysokości tylnych głośników i słyszałam pogawędki ludzi wokół siebie to znaczy, że coś jest nie tak, więc podbijałam do przodu. Efekt nadal ten sam. Wtedy już wiadomo, że nagłośnienie jest do bani. Na porównanie długo nie musiałam czekać, bo powrocie z Szigetu wybrałam się na festiwal Tauron Nowa Muzyka. Tam zobaczyłam co to znaczy nagłośnie z prawdziwego zdarzenia. Nie było opcji bym słyszała ludzi wokół siebie mimo że widziałam jak rozmawiają ze sobą. Sziget Festiwal dysponuje kolosalnym budżetem w odniesieniu do Tauron Nowa Muzyka, więc to jest kolejny ogromny minus dla organizatorów, że nie sprostali oczekiwań gości tak w istotnej sprawie. Z Main Stage najbardziej podobały mi się koncerty: PLACEBO, KORN, BLINK-182 i SKRILLEX. Pozostałych koncertów po prostu nie zapamiętałam, więc nie będę o nich wspominać.




Jak widać nie wiele po koncertowałam, jak na festiwal i to o takim rozmiarze, to słaby efekt. Dla mnie było to trudne do zniesienia, ale co człowiek miał zrobić, pewnych rzeczy nie przeskoczy. Trudne było również to, że ten festiwal nie miał nic wspólnego z festiwalem muzycznym. Takie jest moim zdanie zwłaszcza że, byłam już na wielu festiwalach i pierwszy raz widziałam, że muzyka jest na drugim planie. I podkreślam, że tak nie było na Sziget Festiwal w 2012 roku. Wtedy czułeś zrozumienie innych uczestników z tego co przeżywałeś, festiwalowicze tam byli głównie dla muzyki, a potem dla imprez. Wtedy przeżyłam jednych z lepszych przygód w moim życiu. Jednak w tym roku kolejność była odwrotna. Najpierw impreza, a potem koncertowanie. Po prostu był to jeden WIELKI MELANŻ! Takie miałam odczucie. Wielki melanż niesie ze sobą wiele nieprzyjemnych skutków. Wszech ogromny syf (zwłaszcza na polu namiotowym), nietaktowne zachowania (sikanie na wprost namiotów sąsiada, sikanie pod sceną w trakcie oczekiwania na koncert).

Ktoś może mi zarzucić, że to normalne, owszem, ale w jakiejś granicy poszanowania drugiego człowieka. Miałam okazję być na innych festach również pod namiotem i nigdy nie widziałam takiego syfu pozostawionego po sobie jak po Szigecie. Organizatorzy starali się bardzo na to uczulić (odpłatne, obowiązkowe worki na śmieci niestety zdały się na nic, bo kaucja była za śmieszne pieniądze), ale to przyjezdni nie potrafią się dostosowywać do zasad. Podkreślam, że to nie węgierski zwyczaj, ale tzw. “zachodnioeuropejska elita” miała w dupie dbanie o naturalne środowisko i miałam wrażenie, że ich podejście polegało na tym, że to nie ich ziemia, więc nie ich sprawa. Ciężko było mi to wszystko strawić, ale zbyt mocno kocham muzykę, by o tym nie napomknąć i choć wiem, że mogę narazić  się wielu moim znajomym, ale chcę być szczera wobec siebie i innych.

Wyspa Obudai zmierza w niewłaściwym kierunku. Nastawia się na ilość, a nie na jakość, co niestety wkrótce przyniesie nieodwracalny skutek. A szkoda! Budapesztański festiwal ma niesamowity potencjał, ale nie względu na ilość, ale na klimat. Każdy kto tam był, wie o czym mówię. Niestety postanowiłam już tam nie wracać. Miałam szansę tam być dwa razy, dwa zupełne inne festiwale i wrażenia, dwa inne światy w tym samym miejscu. Niczego nie żałuję, każdy pobyt pozostawił mi inne wspomnienia i jakby nie patrzeć są to dwie przygody w moim życiu, które nie jeden może mi pozazdrościć. Czas obrać kierunek na inny festiwal zagraniczny, może Melt! Festiwal albo Pohoda Festiwal?! Na pewno za jakiś czas będę chciała Wam opowiedzieć jak było na Rock For People i na Colours Of Ostrava, a może nawet wrócę do wspomnień Sziget Festiwal 2012!

Zanim zakończę najdłuższy wpis na moim blogu, to chce opowiedzieć, co najpiękniejszego mnie spotkało na Sziget Festival 2014. Moim zdaniem jest to najważniejszy czynnik wpływający na fantastycznyc klimat – ludzie. Oczywiście głównym powodem jest muzyka, ale wiadomo że najlepiej z kimś przeżywa się doznania muzyczne. Na festiwal wybrałam się z dwoma kompanami, z którymi bardzo dobrze się dogadywałam. Z jednym już miałam okazje szigetować, ale ten wyjazd jeszcze bardziej zgłębił naszą znajomość. W każdym razie to jest najlepszy reprezentant Szigetomani, ponieważ był już piąty raz rzędu na feście w Budapeszcie. Kostu mam nadzieję, że zrozumiesz moją krytykę i wiedz, że jesteś najlepszy szigetzmanem na świecie! Szacun dla Ciebie! Doskonale Cię rozumiem, bo podobną pasję przeżywam z Tauron Nową Muzyką.

Największe zaskoczenie okazali się Polacy, których tam spotkałam i udało się z kilkoma stworzyć zwariowaną ekipę. Wszystko działo się przez przypadek, a może jednak nie, w każdym razie wspólny spędzony czas w towarzystwie otwartych, sympatycznych i przede wszystkim zabawnych ludzi było dla mnie największą atrakcją Szigetu.


Właśnie z nimi śmiałam się jak najarana, a wierzcie mi, że nic nie paliłam. Chyba miałam największą zajawkę, bo w naturalny sposób odrodziła się moja dawna głupawka. Cudownie było wrócić do tego stanu, kiedyś to był mój znak rozpoznawczy, po prostu tak reagowałam na swoje otoczenie. Śmiać się bez powodu albo z powodów tak głupich, że nie warto wspominać, wyzwalała mnie i karmiła dodatkową energią.
Dziękuję wszystkim za ten czas, za wszelkie rozmowy i wspólne zabawy, na prawdę bardzo cieszę się, że Was poznałam. Może kiedyś nasze drogi znowu się skrzyżują, ale do tego czasu czerpcie z życia ile wlezie, przede wszystkim muzycznie!
Betino, Agnieszko, Tomku, Kostu, Dawidzie, Kacprze i Kamilu D Z I E K U J Ę!


Minęło już ponad trzy miesiące od zakończenia Szigetu i dopiero teraz poczułam wenę oraz ochotę napisania parę słów na temat mojego udziału w jednej z największych imprez w Europie. Brak szybkiej relacji po festiwalu wynikało z tego, że nie miałam motywacji, a swoją drogą między czasie sporo się działo (aktywność kulturalna i sportowa), czyli jak zawsze, stąd też takie opóźnienie. Prowadzenie bloga to też nie łatwe zadanie, wymaga dużo czasu i co najważniejsze trzeba poczuć natchnienie, by ogarnąć coś ciekawego. Jednak najbardziej czasochłonny aspekt w zrelacjonowaniu Szigetu było wybranie najlepszych zdjęć spośród 1000 ujęć. Selekcja trwała, z kolei następowały przerwy, by znowu powrócić do folderu i wyeliminować kolejne zdjęcia. Efekt jest taki, że zachowałam ok. 120 obrazów, które można przejrzeć na moim koncie Flickr w albumie Sziget Festival 2014, więc bardzo zapraszam! Zapraszam również na mój kanał youtube, na którym są udokumentowane koncerty z Szigetu: Brody Dalle, Imagine Dragons, Bastille, Macklemore&Ryan Lewis, Blink-182 oraz Night Party with the best people!
Oto miłym akcentem zakończę rekordowy wpis na moim blogu. Miłego oglądania!